De verwachting is dat analyses van deze data de ligduur op de IC mogelijkerwijs, dus in potentie, met 6% kunnen terugbrengen.
Het betreffende algoritme is ontleend aan data van 25.000+ IC-patiënten van de afgelopen tien jaar, dus ver vóór de Coronacrisis en het bezuinigen op de IC-capaciteit.
Hieruit blijkt de verwevenheid van de verdergaande digitalisering met de (veronderstelde) intentie van de zorgsector (ziekenhuizen) om de kosten te reduceren.
De wijze waarop de zorg georganiseerd en inhoudelijk vormgegeven wordt (de concrete behandelingen en medicaties) hangt echter direct samen met ons economisch systeem.
Zorg moet natuurlijk altijd betaald worden, in elk denkbaar maatschappelijk systeem, maar de wijze waarop het winststreven in onze samenleving geïmplementeerd en vormgegeven is doet alle niet-winstgevende sectoren van het maatschappelijk leven, sectoren die er per definitie altijd zullen zijn, de das om. Ook de zorgsector levert een achterhoedegevecht om overeind te blijven, dwz qua kosten getolereerd te worden door de rest van de samenleving i.c. de belasting- en ziektekostenpremiebetalers.
De neiging om dan datagenererende praktijken te installeren, zoals het invoeren van AI in (steeds uitgebreidere) electronische patiëntendossiers en daarmee het proces van digitalisering actief aan te jagen, leidt ertoe dat – in dit geval – een schadelijk, want te lang, verblijf op de IC geminimaliseerd kan worden, maar dat de prijs, die deze patiënt elders betaalt hoger wordt, namelijk een verhoogde kans op misbruik van zijn medische data, bijvoorbeeld bij een datalek, waardoor zijn existentie op een andere manier bedreigd kan worden dan door zijn medische toestand.
Dit risico geldt uiteraard voor alle IC-patiënten. En dergelijke onderzoeksanalyses mbv AI zijn natuurlijk bruikbaar voor alle mogelijke patiënten.
Wanneer de EU deze digitalisering verder uitbouwt, coördineert en vormgeeft (Europees EPD) zal de zorgsector niet echt protesteren, omdat ze
a/ al klemgezet is door het economische systeem, en
b/ gedragen wordt door een leger van hoogopgeleide wetenschappers, die niet beter weten dan dat kwantitatief onderzoek de beste ingang is voor kennis van de menselijke gezondheid en ziektes.
Het is dezelfde pharma-industrie, die zowel de middelen als de onderzoeksvragen levert, die de denkwijze van artsen/ specialisten diepgaand beïnvloedt.
Een denkwijze, die er uiteindelijk toe leidt, dat een technologisch hoogstaande medische wetenschap alleen gefinanceerd kan worden met een eveneens zeer geavanceerde IT en daarop te baseren data-industrie (ook dit heeft de EU goed begrepen).
Zeker zolang mensen, zijnde potentiële patiënten, steeds meer alle risico’s op ziekte willen uitsluiten en rechten opeisen voor medische zorg, die uiteraard volgens de laatste stand van de wetenschap moet zijn, zal de hachelijke situatie van de zorgsector alleen maar groter worden (exploderende zorgkosten) en daarmee de noodzaak om haar toevlucht te nemen tot allerlei zorg-externe verdienmodellen.
Het heeft kortom geen zin om alleen maar te roepen dat dit niet mag, zo lang de achterliggende werkelijkheid hiervan niet wordt veranderd.
Het feit, dat ziekte en gezondheid in toenemende mate een aangelegenheid van de staat wordt/ is, dus van de politiek, en steeds minder van de individuele patiënt en de behandelend arts, moet ook gezien worden tegen de achtergrond van deze maatschappelijke ontwikkelingen van een ontremde en ontspoorde economie en een daarop gebaseerde ideologie (eigendomsrechten, e.d.).
De meeste mensen (Nederlanders) willen kortom teveel zonder de daarbij behorende prijs te willen betalen. Ziekenhuizen gaan daarin mee, het zijn tenslotte dienstverleners.
https://www.telegraaf.nl/nieuws/1327589584/nieuwe-technologie-helpt-ic-bezetting-omlaag-te-brengen
Bron: Security.nl