En als het dan een keer misgaat, dan wordt “MijnOverheid” door de overheid uit de kast getrokken om “aannemelijk te maken” (want meer vindt een bestuursvolgzame bestuursrechter niet nodig) dat een bepaald bericht er wel of – straks heel interessant – juist niet in staat. Of met een andere inhoud dan de ontvanger zich herinnert, maar ja, er is geen bewijs, digitale berichten zijn vluchtig. Dus wat de overheid beweert, dat moet volgens de rechter wel kloppen zolang het tegendeel niet spijkerhard is bewezen. De Toeslagenaffaire laat zien dat door burgers aangedragen tegenbewijs niet gauw genoeg gevonden wordt. (…)
M.J.
Digitale berichten zijn goed bewijs materiaal mits het correct bewaard en wordt gebackupt.
Elke werk mail die ik ooit heb ontvangen of heb verstuurd vanaf 2007 tot heden kan ik terughalen wanneer ik dat nodig heb uit mijn backup archief.
Maar ik geef toe dat er een verschil is tussen een ICT die verstand heeft van digitaal bewijs materiaal en de gemiddelde burger.
Inderdaad, “mits”. En daar kan het in de toekomst snel gaan wringen. Niet alleen met het “correct” bewaren en backupen zelf, maar ook met de eisen die aan zulke “correctheid” worden gesteld. Een simpele printout (zonder waarmerk) wordt straks wellicht niet zomaar geaccepteerd – en daar komt nog bij dat als je printouts moet archiveren, je dan toch weer een papieren archief aan het aanleggen bent.
Het alternatief is een digitaal archief. Dat opent eindeloze mogelijkheden om te manipuleren, of om te beweren dat een andere partij heeft gemanipuleerd. De eisen die aan digitaal bewijsmateriaal worden gesteld, kunnen in de toekomst bovendien veranderen, bijvoorbeeld naar aanleiding van nieuwe technische of politieke ontwikkelingen.
Ter illustratie van politieke ontwikkelingen: vroeger werd een ondertekende verklaring opgevat als geldige indicatie van een standpunt van de persoon wiens naam eronder stond, bijvoorbeeld in het geval van een getuigenverklaring of een inzending bij een open enquete onder het publiek. Sinds enige tijd wordt er steeds vaker geëist dat het om een unieke tekst gaat, dus geen standaardtekst, omdat de overheid er bij een standaardtekst nu vanuit gaat dat deze niet een werkelijk standpunt vertegenwoordigt, ook niet als de naam en/of (digitale/analoge) handtekening van een persoon eronder staat. De wilsuiting van volwassen mensen die zeggen: “Dit is wat ik heb geconstateerd, dit is mijn mening, en die wil ik hiermee kenbaar maken” wordt niet langer gerespecteerd door overheden. Dit is bedoeld om het mensen moeilijker te maken hun mening effectief kenbaar te maken, en om het makkelijker te maken door mensen ingebrachte informatie te diskwalificeren. Dit kun je vergelijken met de praktijk van “voter suppression” die zich in sommige Amerikaanse staten manifesteert. Er worden gezochte formele obstakels opgeworpen om (de standpunten van) mensen te kunnen negeren.
Zo’n digitale berichtenbox waarover de burger geen zeggenschap heeft, maakt diezelfde burger extra kwetsbaar voor dergelijke door overheden gepleegde chicanes.
Het opdringen van de “MijnOverheid”-berichtenbox is ook vergelijkbaar met iedereen eerst pushen om een bankrekening te gaan openen, en dan contante betaling in veel gevallen onmogelijk maken. Het wachten is tot de overheid gaat zeggen dat de overheid geen briefpost meer accepteert, maar alleen nog communicatie via “MijnOverheid”, waarbij de overheid zelf kan bepalen of een brief van een burger is “aangekomen” of niet – want als de overheid niet wil dat een bericht is aangekomen, of niet op een bepaalde datum, dan verwijdert of muteert de overheid zo’n bericht, en wist ook de meest voor de hand liggende sporen van die mutatie.
Misschien werpt iemand dan tegen: “Ja maar een betrouwbare overheid doet zoiets niet.” Read my lips: we hebben geen betrouwbare overheid, die hebben we al lang niet meer. Iedereen die de laatste vijf of tien jaar heeft opgelet, weet dat. En het is echt niet nodig ALLE digitale sporen te verwijderen voordat een interne onderzoeker niet langer sporen “waarneemt”. Vaak komt er niet eens een interne, laat staan een externe onderzoeker aan te pas. Een burger kan vaak hoog en laag springen, maar als de overheid “geen aanleiding ziet” iets te onderzoeken, is dat in veel gevallen al einde verhaal.
Ten slotte: zoals jij ook al aangeeft, kun je niet van elke burger eisen dat die moet kiezen tussen ofwel zichzelf speciale deskundigheid verwerven op het gebied van het aanleggen van een toekomstbestendig (en dus ook crash-bestendig) digitaal archief inclusief backups, ofwel het risico lopen rechten te verliezen.
M.J.
Bron: Security.nl