Door Erik van Straten:
Wishful thinking met apps helpt bewezen niet, zoals we hebben gezien na 25 september 2021 toen alle maatregelen werden opgeheven behalve CoronaMelder (werkte ook averechts, maar werd nauwelijks gebruikt) en het CTB. Met als resultaat explosief stijgende besmettingscijfers, volle IC’s en een zware lockdown in december.
(…) Vanaf de introductie van de app, heb ik de app vanwege de grilligheid van de maatschappelijke interactie tussen mens en virus, die met elke seconde die verstrijkt onstuitbaar varieert, een zinloze exercitie gevonden om hier mee op de proppen te komen.
Stand van zaken nu 30 september, 2022, Het is buiten 6 graden celsius en vochtig: de ideale omstandigheden voor luchtweginfecties dienen zich weer aan.
Er valt niet veel meer tegen te doen dan het (op)volgen van wat we al heel lang weten:
Door Erik van Straten:… (knip)…. contacten verminderen, afstand houden, persoonlijke beschermingsmiddelen gebruiken en afschermingen (zoals spatschermen) plaatsen.
Iedereen heeft het recht zich naar eigen inzicht te beschermen, en de door jou hier geciteerde maatregelen die Erik van Straten noemt lijken me in sommige situaties zinvol voor kwetsbare groepen (bijv. ouderen, mensen met een verzwakt immuunsysteem).
Toch ervaar ik in deze benadering met zijn nadruk op “beschermingsmaatregelen” nog een zekere vorm van smetvrees die in de periode tot en met 2019 niet in collectieve vorm aanwezig was. Het voelt een beetje als de paniek van “Geen paniek! Als u een reddingsvest aandoet heeft u bij de ondergang van de Titanic niets te vrezen! Geen paniek!”
Zelf ben ik in februari 2020 (toen de autoriteiten nog verkondigden dat het risico dat het virus naar Nederland zou komen minimaal was) heel voorzichtig geworden. Afstand houden, niet meer naar de kroeg, selectief wie ik nog ontmoette. Een maand later, tweede week van maart, leek het kwartje bij de Noordwest-Europese autoriteiten opeens te vallen. Voor de eerste, enigszins chaotische lockdown-maatregelen had ik begrip. Wel zag ik, gezien de ontwikkelingen van de afgelopen jaren, een groot risico dat het virus zou worden aangegrepen om de grondrechten van mensen te schenden en ze ook in Europa te onderwerpen aan een technocratisch, in essentie inhumaan regime. Daar heb ik in april 2020 ook wat over opgeschreven.
In mei 2020 begon ik me te verbazen over volgehouden en nieuwe inconsistenties en zelfs tegenstrijdigheden in het beleid van de Nederlandse regering. Waarom dat gezwabber en het ontwijken van vragen over welke problemen zich nu werkelijk voordeden? Het leek of er binnen de Nederlandse regering een twijfel of een strijd woedde tussen enerzijds korte-termijn-winstbejag van bedrijven met krachtige lobbies en anderzijds een rudiment van besef dat een regering zijn bevolking dient te beschermen.
Medio 2020, toen er meer bekend was over het virus en het zeer beperkte risico voor gezonde mensen, verminderde ik mijn persoonlijke beschermingsmaatregelen – ik bleef wel prudent, maar zette mezelf niet in een lockdown. Ik ging dus niet naar grote bijeenkomsten in binnenruimtes zonder goede ventilatie, en vermeed ook het openbaar vervoer. Maar af en toe nam ik bewust een risico door een reis met het openbaar vervoer te maken. Een kwestie van het afwegen van belangen.
Vanaf medio 2020 begon ook het corona-vaccin-fetisjisme op te komen. Dat was de oplossing die de regering had gevonden voor het combineren van korte-termijn-winstbejag van bedrijven en beoogde “bescherming” van de bevolking. Enerzijds verkondigde de gezondheidsminister dat mensen nooit gedwongen zouden worden zich te laten vaccineren, anderzijds verkondigde diezelfde minister dat corona-vaccinatie de enige uitweg uit de “crisis” bood. Ik volgde de ontwikkelingen.
In december 2020 sloot de Nederlandse regering zich duidelijk aan bij het internationaal gecoördineerde angstregime en trof, voor een deel zonder enige aangetoonde nut of noodzaak, vrijheidsbeperkende maatregelen. Ik was geschokt, omdat ik op de één of andere manier nog had vertrouwd op een bepaalde mate van elementaire redelijkheid. Tot op heden probeert de Nederlandse regering dat angstregime in stand te houden, respectievelijk de angst weer aan te wakkeren.
Vanaf begin 2021 kwam de vaccinatiecampagne in een volgende fase, namelijk die waarin de prikken daadwerkelijk werden gezet en mensen steeds harder onder druk werden gezet om zich te laten injecteren met de nieuwe “vaccins”. Het was me duidelijk dat de nieuw ontwikkelde “vaccins” nog niet voldoende getest waren, daarom leek het me goed nog even te wachten en de zaak aan te zien, totdat ik een goede afweging zou kunnen maken. Ik herinner me dat ik toen nadacht over welk vaccin eventueel de voorkeur zou kunnen verdienen, AstraZeneca of Pfizer-Biotech. Wat waren de implicaties van die mRNA-techniek? Wanneer zouden mogelijke lange-termijn-gezondheidseffecten van de splinternieuwe “vaccins” inzichtelijk worden?
Ondertussen hadden de irrationele maatregelen van de Nederlandse regering en sommige andere regeringen mijn weerstand en zorg gewekt. Toen een vriend me eind januari 2021 in een kennelijk panische angst toebeet dat ik geen recht had op familieleven en niet moest klagen als ik dat kwijt zou raken als ik me niet zou laten vaccineren zodra dat kon, was ik geschokt en werd het me tot in mijn botten duidelijk dat er iets heel griezeligs aan het gebeuren was. Dit ging in wezen helemaal niet meer over een virus, maar over een maatschappelijke golf van paniek en agressie, die werd aangewakkerd door een niet langer democratisch gelegitimeerd, demissionair bewind.
Persoonlijk bleef ik me prudent maar niet panisch gedragen. Het hinderde me wel als mensen op een roltrap vlak achter me gingen staan – zo moeilijk was het toch niet om even drie treden tussenruimte te nemen?
Najaar 2021 bereikte de hetze tegen ongevaccineerden (steeds simplistischer aangeduid als “antivaxxers” of “wappies”) een hoogtepunt. Ook hier op dit forum verschenen in de reacties oproepen om ongevaccineerden met politiegeweld af te voeren naar “kampen” en ze daar gedwongen een prik te geven. In de mainstream-media werden kritische geluiden geen plaats gegund. Het woord “censuur” mocht ook niet worden genoemd. Ik voelde hierover een grote angst, veel groter dan over het corona-virus. Tegelijk zag ik ook een tegenbeweging ontstaan, met een snelle toename van bewustwording. De “Tegenwind”-documentaires waarin onafhankelijke, kritische geesten zoals Mattias Desmet, Theo Schetters, Sam Brokken en Maurice de Hond aan het woord kwamen, gaf me hoop en steun. Ook zag ik dat een politieke partij als Forum voor Democratie (met name Gideon van Meijeren) scherpe kritiek uitte op de vrijheidsbeperkende, grondrecht-schendende “coronamaatregelen”. Wat later kwam daar de beweging De Vierde Golf bij, mede opgericht door de arts Jona Walk. Vanaf eind 2021 begon ik me minder geïsoleerd te voelen.
Begin 2022 zette ik mijn handtekening onder de mede door Mona Keizer geïnitieerde petitie “Onverdeeld Open”, gericht op de beëindiging van de inzet van coronatoegangsbewijzen (CTB’s). Ondertussen begonnen enkele kritische parlementariërs zoals Pieter Omtzigt en Renske Leijten (onderzoeks)vragen te stellen die de anti-wetenschappelijke, anti-democratische en anti-humane houding van het heersende politieke en propagandistische kartel steeds zichtbaarder maakten. Dat was goed, maar niet voldoende om mijn vertrouwen te herstellen in de linkse partijen die het zo hadden laten afweten op het gebied van de bescherming van onze grondrechten, doordat ze zich in grote lijnen hadden aangesloten bij het technocratische, simplistische narratief van het kartel over het virus als vijand en vaccinatie als enige oplossing ter bestrijding van die vijand.
Voorjaar 2022 kreeg ik hoogstwaarschijnlijk Omikron – na contact met een kind dat zich (zo hoorde ik achteraf) in een binnenruimte in een dicht opeengepakte groep volwassenen en kinderen had ondergedompeld en nu positief testte. Toen ik dat hoorde, wist ik dat ik nu ook “aan de beurt was”, en had daar vrede mee. Een dag later kreeg ik de eerste symptomen. Ik vond het niet nodig mezelf te testen – als ik een griepje heb, zie ik ook geen aanleiding mezelf te testen. Wel ging ik een aantal dagen in zelfisolatie – eigenlijk meer om binnen een maatschappelijk aanvaarde zone te blijven dan om iets anders, want iedereen met wie ik regelmatig omging had al eerder corona gehad. Het was een ietwat hardnekkig griepje, maar na een week of drie waren ook de laatste resten van symptomen verdwenen. Eigenlijk was het een opluchting dat ik het nu ook had gehad, want nu had ik in ieder geval weerstand (immuniteit) opgebouwd en kon Omikron verder beschouwen als één van de vele virussen waardoor we dagelijks omringd zijn.
Daarom wil ik niet alleen maar denken aan “beschermingsmiddelen en spatschermen”, maar ook aan gezellig leven, samen eten en wandelen, op een frisse, winderige dag even de snot onder mijn neus wegvegen en dan mijn vinger aan een zakdoekje afvegen of – oh wat stout – gewoon in mijn mond stoppen en de snot doorslikken. Uiteraard wanneer anderen even niet kijken. Zo ging dat tot en met 2019, en zo kan dat nog steeds.
Ik ben een levend organisme in een imperfecte wereld. En dat wil ik graag blijven, totdat het mijn tijd is om te gaan. Ik zal mij dan niet laten invriezen, want ik maak graag plaats voor nieuwe generaties die dan hun menselijkheid mogen ontwikkelen en tot uiting brengen. Waarom zou het belangrijk zijn dat mijn individuele persoon eeuwig duurt? In de toekomst zullen er andere personen zijn, ook weer met bewustzijn en waarnemingsvermogen, die dan de wereld zullen aanschouwen, evalueren en vormgeven. Mogelijk met dankbare gebruikmaking van kleine stukjes kennis en bewustzijn die ik, net als vele anderen, heb nagelaten.
Krampachtig, van staatswege met technologische en propagandistische dwangmiddelen opgelegd pseudo-collectivisme ervaar ik als akelig. Individuele vrijheid èn verantwoordelijkheid in verbinding met anderen, dat vind ik wel mooi. Dat vormt de basis voor echte collectiviteit. Zo wil ik leven, en het zou mooi zijn als ik uiteindelijk ook zo zou mogen sterven.
M.J.
Bron: Security.nl